ik leef …

Precies op het moment dat ik besef dat het leven best overweldigend is, dat het best veel is wat in mij leeft, aan mij gebeurt en door mij heen beweegt, valt mijn oog op een versjesboek van Toon Hermans. Ik sla het open en lees:

‘Ik leef …’

‘Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘Neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij …’

Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? nou ja, ik ben er wel,
maar ach … ik kom en ga.

Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.

En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet