licht

Zonder licht is een diamant een dof stukje glas. Pas als we er licht op laten schijnen, gaat zij fonkelen in alle kleuren van de regenboog.

Als het somber donker is in ons hoofd en hart, lijkt alles dof om ons heen. Soms kunnen we ons lichtknopje niet vinden en tasten we in het duister, zelfs als de zon schijnt.

Het is Kerstochtend en ik maak een wandelingetje. Ik neem me voor het licht op te merken. Het valt me op dat er nuances zijn in de grijstinten van de lucht, sommige zijn lichter dan andere. Waar de lucht weerspiegelt wordt in de plassen, lijkt het donker donkerder en het licht lichter, oogverblindend bijna. De natte bladeren van de hulst schitteren me tegemoet. Ik verwonder me erover dat lichte kleuren meer aandacht trekken dan donkere. Het bijna witte, kale stukje hout, de paddenstoel, de lichtgele bladeren, de plastic zak … ze springen eruit.

Het lijkt alsof de zon niet schijnt vandaag maar ze is er wel. Anders zou ik al die lichtnuances niet kunnen zien. Zonder de zon zou iedere diamant, waar en hoe dan ook, een dof stukje glas zijn.

De kunst is steeds weer de zon in jezelf te vinden. Pas als de zon in jou schijnt, kun jij het zonnetje in huis zijn. En op momenten dat je jouw zon niet kunt ontdekken, als je ziek of wanhopig of eenzaam bent, kun je misschien, met de steun van anderen of puttend uit je herinnering, ergens een barstje vinden in de duisternis. Want ‘there is a crack in everything, that is where the light comes in.’