In de mijmering van 24 december 2022 schreef ik over boekselen. Ik werd zo licht en blij van de boeksel die gedurende de maand januari op de standaard stond, dat ik die graag met jullie wil delen. Langzamerhand drong tot me door hoezeer de tekening bij de tekst paste.
Ik ging een wezentje zien dat opwipt, een oor dat luistert naar de wind. Zie jij dat ook?
Dit is het verhaaltje dat ik er bij schreef.
Langzaam komt ze bij bewustzijn. Het eerste wat ze hoort, is het zingen van de wind, dichtbij en dan weer ver weg. Alsof de ene windvlaag de andere beantwoordt. Ze zou wel mee willen dansen, buiten, met de wind. Zijn als de kale takken van de bomen, als de lichte motregen. Zich overgeven aan alles wat is. Ze gniffelt. Zolang ze haar ogen dicht houdt, kan ze overal zijn. Ze haalt diep adem, opent haar hart en voelt dat ze licht opwipt. Ze komt voorzichtig in beweging, ze bevindt zich te midden van de elementen. Ze juicht en jubelt, net als de wind.
Prachtig! Ik heb genoten.
Je moet er wel aanleg voor hebben.
Ik worstel nog maar of ik boven kom?
Ad
Mooi! Vol verwondering. x
Mooi geschreven!
Zolang ze haar ogen dicht houdt, kan ze overal zijn.
Dat spelletje doe ik soms ’s avonds in bed.
Dan stel ik me voor op de verschillende plekken waar ik gedurende het leven wakker geworden ben.
Chapeau zeer mooi
Lieve Justine, dank je wel voor je inspirerende tekst. Het woord boeksel kwam binnen, ik heb het opgezocht en ga daar ook iets mee doen, te leuk!!
Verder ben ik iedere keer weer onder de indruk van je gevoeligheid en de aandacht die je hebt voor de omgeving. Hoe je dat verbindt en zo weet te beschrijven dat het raakt en aan het denken zet.