waarom eigenlijk

Met windkracht 4 zeilen we over het Sneekermeer. Het is druk op het water. Overal grote en kleine schepen om ons heen. We gaan schuin want we varen aan de wind. Als we overstag gaan, dus als de zeilen van stuurboord naar bakboord moeten of andersom, staan we beiden op om van plaats te verwisselen. Ik zorg dat het roer omgaat en mijn lief laat de fok vieren en trekt hem door aan de andere kant. Te midden van het tumult van klapperende zeilen of van een nooit stabiele wind zijn wij sterk en reageren we snel en (meestal) adequaat op onverwachte situaties.

Als we na twee uur de zeilen gestreken hebben, vraag ik mijn lief even aan te leggen aan de oever zodat we een paar boterhammen kunnen eten voordat we verder gaan. Terwijl ik melk en kaas uit de koelbox haal, voel ik mijn ogen prikken. Verrast wacht ik af. Ik voel de tranen komen, van zachtjes tot en met een heuse huilbui. Hij laat mij huilen en vraagt dan wat me dwars zit. Automatisch bedenk ik een antwoord en zeg dat ik bang was. Hij vraagt waar en wanneer dat was. Ik ga op zoek naar een verklaring voor mijn tranen. Was ik bang dat hij overboord zou gaan toen hij naar de voorpunt moest omdat de rolfok vastliep? Gingen we te schuin of was het te druk op het water en was ik bang voor een aanvaring?

Ik vind geen antwoorden, dus het blijven vragen. Ik merk wel dat ze, alleen al omdat ze gesteld zijn, mijn denken in een bepaalde richting sturen. Van ‘Als ik weet waarom ik huilde, kunnen we het een volgende keer misschien voorkomen’ tot ‘Ik ben te oud. Misschien wordt het tijd voor mij om het zeilen te gaan opgeven.’ Ik schrik van deze laatste gedachte en besluit mijn gedachteroer om te gooien. En dan drijf ik zomaar op een plausibele verklaring voor mijn huilbui af. Ik had net twee intensieve uren beleefd die alertheid, fysieke inspanning en samenwerking van me vroegen. Wind en water zorgden voor een overweldigend tempo waar ik in leek op te lossen. Ik huilde om te ontladen. Om van die staat van verhoogde spanning naar ontspanning te gaan.