geduld

Het houten beeld op de foto was een poging het begrip Geduld te verbeelden. Ik maakte het beeld in 2006 tijdens een beeldhouwcursus over deugden bij Feico Hajonides.

Ik werkte uiterst secuur om het plateautje halverwege zuiver horizontaal te krijgen. Het werd een altaartje. Ik stelde me voor dat ik daar ging zitten wachten … op iets. Als ik achterover zou leunen, zou ik misschien indutten. Of wegdromen in mijn binnenwereld. Als ik voorover zou leunen, zou de inspanning die dat vroeg me afleiden. Of ik zou te gretig iets aanpakken, terwijl er misschien iets anders onderweg was dat beter bij me paste. Op een volledig horizontaal vlak zou ik een verstilde alertheid kunnen ervaren, alle antennes op aan. Dan zou ik samenvallen met het leven.

Onlangs was ik met iemand in gesprek over geduld en vertelde ik over mijn houten altaartje. Ik dacht daarmee de ander te inspireren en besefte tegelijkertijd hoe actueel het thema nog altijd voor mijzelf is. Ik pak de syllabus van de cursus erbij en vind daarin een waardevolle aanvulling op mijn eigen beschrijving. Ik lees:

De deugd geduld vraagt om zelfbeheersing. Als deze er nog niet in voldoende mate is, kan men zeer impulsief op zijn omgeving reageren in de vorm van negatieve kritiek. Dan kan of wil men de weg van de ander niet accepteren. Pas als deze impulsen beteugeld en omgevormd kunnen worden, wekt men in zichzelf de deugd geduld. In geduld kan kritiek opbouwend en respectvol zijn.

De impuls van de negatieve kritiek is mij niet vreemd. Ik heb gemerkt dat het mij oplucht als ik die mag hebben van mezelf voordat ik me toeleg op het omvormen ervan. Dat proces vindt plaats in mijn hoofd en soms lekker hardop in vertrouwelijke gesprekken. Het zoeken naar evenwicht, het horizontale vlak, is soms best lastig. Ik heb het beeld maar weer op een prominente plek neergezet.