boeken

Sinds ik heb leren lezen, verslind ik boeken. Of eigenlijk verslinden de boeken mij. Ik word een verhaal of een gedachtengang ingezogen. Op momenten dat ik niet lees, werken de personages, de plot, de filosofie nog door in mij. Ze dragen bij aan mijn stemming en mijn kijk op de wereld. Wat ik lees in de boeken van mijn keuze kleurt mijn kijk op de maatschappelijke ontwikkelingen. Als een boek mij niet voldoende kan boeien, voel ik me onrustig, een beetje verloren. Ik mis mijn leidraad. Soms hou ik het nog even uit. Misschien komt er nog iets waar ik wat aan heb. Ik kan me ook opgelucht voelen als ik het weg leg en aan een nieuw boek begin. Vooral als dat een boek is waarin ik me thuis voel.  

Ik herinner me dat ik als kind op vakantie in de lounge van een hotel uren kon zitten lezen. Het strand was ook leuk en samen op een zespersoons fiets over de boulevard sjeezen ook, maar toch. De wereld van het boek was veiliger. Daar hoefde ik op niets of niemand te reageren. In het echte leven werd van mij verwacht dat ik me vriendelijk en verstandig gedroeg, de juiste dingen zei. Als ik las, kon ik, onbelemmerd door het risico weggezet te worden als dom of stom, kennis en wijsheid opdoen.

Met liefde voor taal ben ik geboren, denk ik, en die liefde is door al dat lezen alleen maar gegroeid. De vaardigheid om me uit te drukken ook. Ik ben gaan houden van de interactie met mensen. Ik geniet zowel van spontane ontmoetingen als van verdiepte vriendschappen. En toch, omgaan met mensen blijft spannend.