stilte

Het is vandaag Stille Zaterdag, de laatste dag van de Stille Week. Steeds weer valt mijn oog op het woord STILTE …. in boeken en andere teksten die ik lees. Meestal als iets waar mensen naar streven, naar verlangen. In de loop van de week probeerde ik alle invalshoeken die ik tegenkwam te verzamelen, maar daar werd ik alles behalve stil van. Dus heb ik besloten me te beperken tot wat er nu uit mijn vingers komt en daarmee tevreden te zijn. Hier komtie.

Ik kan verlangen naar stilte in de zin van rust in mijn hoofd en ruimte in mijn lijf. En ervan genieten als het me lukt om daar te zijn, in balans met mezelf en mijn omgeving. Soms heb ik de stilte juist nodig om terug in balans te komen. Als een gesprek verhit raakt, stel ik wel eens voor om uit de praatmodus te gaan. Even iets doen, even een wandelingetje maken, heerlijk heilzaam kan dat zijn. Stilte kan ook ongemakkelijk voelen. Als ik niet weet waar ik aan toe ben, niet weet hoe me te verhouden tot wat er gebeurt. Dan voel ik me eenzaam en is de stilte beangstigend.

Psychiater Dirk de Wachter legt een relatie tussen stil zijn en wachten. Let wel, niet verwachten maar wachten. Hij raadt ons aan de stilte die zwanger is van het doorleven van gevoelens niet te verstoren met gebabbel en goede raad. Nee, wees stil en luister, en wacht. Dat kan ons helpen om onze ongelukkigheid te voelen, onze kwetsbaarheid toe te laten.  

Nynke Laverman zingt in haar theatershow Wachter:

wees wakker

wees een wachter

wees een wachter in verwondering

wees wakker

In zo’n wakkere, wachtende stemming was ik van de week tijdens een vergadering. Terwijl ik lekker zat te tekenen, luisterde ik naar de woorden en naar wat er gebeurde in degene die sprak en in de mensen in de zaal. Al tekenend probeerde ik daar iets van uit te beelden. Ik bewoog mee zonder zelf iets te hoeven, zonder hèt te hoeven weten. Het was stil in mij.