Ik ben verslaafd aan woorden. Denken in taal is een poging dichter bij de essentie van het leven te komen. In woorden kan ik uitdrukken wat mijn hoofd bekokstooft en wat mijn hart beroert. Ik vind het heerlijk om woorden te laten ronddolen totdat ze hun plek gevonden hebben. En ze dan naar buiten te brengen, aan iemand ter overweging te geven. Soms is het fijn om zomaar te beginnen met praten en langzaam helder te krijgen wat ik wil zeggen. Ik geniet ook van het luisteren naar de woorden van anderen, hoe zij dat wat in hun hoofd en hart omgaat aan mij duidelijk willen maken. Een boek lezen is als luisteren naar iemand die zijn of haar woorden weloverwogen heeft gekozen.
Ik zou willen dat dit het was, tot hier en niet verder. Maar ik kies mijn woorden niet altijd zorgvuldig. Soms komen er volgens mij zelfs geen gedachten aan te pas. Mijn mond gaat open en er rolt van alles uit. Het denken komt dan later pas met ‘Wat heb ik nou gezegd!’ Ik heb de indruk dat dit meer mensen overkomt. En omdat we alles wat uit onze monden en toetsenborden komt direct online kunnen delen, worden we overstelpt met woorden waar de wereld niet eenvoudiger of vreedzamer van wordt.
Ik ben een nieuwsgierig mens. Dus ik lees en kijk en luister. En alles wat ik zie en hoor roept gedachten bij me op. Dus nog meer woorden. Ik kan me overeten aan woorden totdat ik me onpasselijk voel. En nog blijft het moeilijk de essentie te verwoorden van wat ik waarneem en van wat er in me omgaat. Werkelijk ontmoeten vindt misschien eerder in de stilte plaats.
Woorden dekken bijna nooit de lading van het gevoel..
Gevoelens gaan ook vaak dieper dan woorden reiken.
Naar het is wél belangrijk om via woorden de richting van een gevoel te kunnen vinden..
Liefs!!
Mooi beschreven..
Wat mij overkomt:
Mijn mond gaat open
er rolt van alles uit
en dan, als alles eruit is
blijft enkel nog mijn Ziel
wonderlijk aanwezig
Liefs, en dank je voor je woorden.
Net als Justine ben ik dol op woorden. Vooral wanneer ze – vaak buiten mijn intentie om – zo vallen, dat een onderliggende betekenis duidelijk wordt. Een tweede laag, zeg maar.
Toch beleef ik de diepste ervaring met woorden precies met een leeg hoofd. Die genade is niet zo vaak mijn deel, meestal zit er behoorlijk wat taal in mijn hoofd…
Maar precies in de leegte, waar woorden de kans krijgen om te vertragen, stil te vallen om tot hun ware proportie te komen, vind ik de helderheid. Waar de noodzaak van woorden verdwijnt.
Dank, lieve Justine, omdat jouw bijzondere woorden de mijne een porretje geven.
Ja, overeten aan woorden, dat herken ik!
En ja, in stilte en wellicht ook onbewuster, op energetisch niveau.
En gelukkig leer ik (met vallen en opstaan), net als veel anderen momenteel, dat het mogelijk is mijn energie te beïnvloeden vanuit mijn hartgebied met de intentie van mededogen en verbinding (voor mezelf en alle andere levende wezens).
En wellicht is dat wat jij benoemt met “Werkelijk ontmoeten”.
dank jullie wel, lieve vrouwen, voor jullie aanvullingen. want zo zie ik jullie woorden. jullie opmerkingen resoneren in mij. het is alsof we samen muziek maken. ook al klinkt die muziek in stilte en over een fysieke afstand, ik voel jullie als heel nabij.
Dankjewel Justine, zo helder verwoord wat woorden doen met jou en jij met woorden…
Ik merk dat het mij aan het mijmeren zet wat woorden doen met mij, met de wereld. En dat ik verlang naar woorden die voortkomen uit de Stilte. Die gaan over vrijlaten en tegelijk verbinden met wat zoveel Groter is dan ik, met het onzegbare in mij en de ander. Die gaan over niet – weten en mogen rollen en buitelen zonder schade aan te richten en de wereld verlichten. En terugbrengt naar de Stilte…. Zo iets.
dank! Veel herkenning en dat geeft een gevoel van verbondenheid! Heel fijn.