Het zou kunnen dat ik iets heb ontdekt over de verschillende manieren waarop ik luister dat interessant genoeg is om over te schrijven. Misschien kom ik daarachter door de gedachten die door mijn hoofd dwarrelen op mijn scherm te laten landen, als zwarte sneeuwvlokjes op een wit veld.
Het valt me op dat in de onduidelijkheid waarin we leven in deze tijden van corona er een grote behoefte leeft om meningen en aannames te delen en om gehoord te worden in onze zoektocht. De focus die gelegd wordt op een verhoogde kans om te sterven en de omstandigheden waarin gestorven wordt, brengt met zich mee dat we vaker nadenken over doodgaan.
Ik zie hierin een uitdaging om te onderzoeken waar ik zelf sta en ook om dichterbij anderen te komen. Zuiver luisteren helpt mij daarbij, zowel naar binnen als naar buiten. En dan bedoel ik blanco luisteren zonder oordelen of angst.
Ik heb daar jaren op geoefend, op zuiver luisteren. Ik kan het ook wel maar soms dus helemaal niet. Dan gebeurt er iets, midden in een gesprek. Ik begin te ja-maren. Ik laat de ander niet uitspreken omdat ik het niet kan verdragen dat iemand mij probeert te overtuigen. Want dat is wat ik denk dat er gebeurt. Ik ben bang. Het is of mijn gedachten er niet meer toe doen op het moment dat ik iemand vol overtuiging (weer dat woord) hoor vertellen hoe het zit. Ik projecteer mijn angst op de ander en denk dat die mij afwijst, niet serieus neemt. Achteraf weet ik dat ik in wezen bang ben om te verdwijnen. Dat er geen ruimte is voor mij als ik ruimte maak voor de ander.
Zo, die komt binnen. Ik neem de tijd, ofwel geef mezelf de ruimte, om te voelen. Hoe onwaar is die conclusie en hoe echt is de angst.
Met dit inzicht kijk ik met een glimlach naar een achterafreactie van me. Ik ga nog eens langs de denkbeelden waar ik me tegen afzette. Ik merk dat ik op sommige daarvan best wil kauwen. Maar durf ik dat wel? Verloochen ik daarmee mezelf? En dan komt de gedachte dat ik dit alleen wil doen als de ander ook op mijn ideeën wil kauwen. Mijn glimlach wordt een brede grijns. Zo kortzichtig kan ik dus zijn als ik mezelf klein maak en vervolgens bang ben te verdwijnen.
Mooi geschreven
Confrontatie,anders denken en proberen te begrijpen,het is maar een kunst
Wat een geweldige eerlijkheid. Dankjewel voor het delen. En voor de gracieuze precisie van je woorden.
Lieve Justine. Dit is zo herkenbaar, je gedetailleerde beschrijving van het leerproces van luisteren, en hoe je daarbij steevast bij jezelf uitkomt. Hoe kortzichtig we ook (kunnen) zijn als we bang zijn om te verdwijnen, zo groots zijn we (ben je!) ook in het oprecht proberen om de werkelijke boodschap van de ander te horen.
Dank om dit te delen. Ik lees je graag.
Ja Justine, dat is het, je wordt bang dat de ander je gaat overtuigen. Ik merk dat mensen ook zo reageren als ik mijn mening ventileer. Nu snap ik dat zij dan vanuit angst reageren. Mooi inzicht.
Mooi, en herkenbaar!