Het stormt buiten. Ik lig op een bed bij het raam en laat de wolken door me heen waaien. Geboeid kijk ik naar de zwiepende takken van een enorme struik. Het is alsof ze hun uiterste best doen elkaar aan te raken en dat dit steeds maar niet lukt, als bij een Tantaluskwelling waarbij het gewenste nabij is maar onbereikbaar blijft. Ik leef me zo in dat ik iedere keer als ze elkaar net niet raken, voel dat mijn spieren zich aanspannen.
Ik denk aan allerlei situaties waarin ik de verbondenheid waar ik naar verlangde bijna bereikte maar net niet helemaal. Hoe gefrustreerd ik me daar soms bij voelde. En dan zomaar uit het niets waait er een verrassende gedachte naar binnen. De takken van de boom zitten vast aan dezelfde stam en via de wortels halen ze hun voeding uit dezelfde aarde. Wij mensen zitten niet letterlijk aan elkaar vast. We hebben wel iets gemeen wat ons tot mens maakt. Ik kan het niet precies omschrijven maar als ik een mens zie, weet ik dat het een mens is. Net als ik.
Ik rek me uit en kom van het bed, verkwikt en vol levenszin.
Ja, net als jij en ik, deel van de mensenfamilie, hoe dan ook!
Bedankt voor je gemijmer!
We zitten niet letterlijk aan elkaar vast. Maar we zijn wel van dezelfde ‘materie’ gemaakt net zoals alles wat in de kosmos aanwezig is. Van hetzelfde sterrenstof gemaakt, zeg maar. En dus zijn we niet oppervlakkig, maar in ons diepste wezen met elkaar verbonden. Ook als we het niet gewaar worden. Maar wie diep voelt, wordt het vaak wel gewaar. Dank je wel, lieve Justine. Voor je zaadjes van verbondenheid.
Dankjewel voor je aanvulling, Ann. Jij geeft woorden aan de verbondenheid die ik niet kon vinden.niet zo gek want we komen uit dezelfde bron. Lieve groet, Justine
In verbondenheid stuur ik je een reactie op je laatste mijmering.
Op deze zonnige lentedag weet ik me verbonden met jou, met velen.
In stilte …..
Mooi!
Ja wij mensen zijn ook al verbonden met elkaar.
Alleen we hebben het niet altijd in de gaten.
Dank je.
Mooi en gevoelig geschreven