In het geheel van alles ben ik als een potloodstipje dat op enig moment zal worden uitgewist. Zo klein voel ik mij en ook zo één met het geheel van alles. Het leven op aarde is bezig aan een transitie. Is de vernietiging van het ecosysteem van de aarde niet meer tegen te houden? Uit de chaos die er nu is, zal iets nieuws voortkomen en mijn vraag is of de mens zoals we die nu kennen daar deel van uit zal maken.
Die gedachte vormt zich in dat kleine hoofd van me terwijl ik lees over het langzaam verdwijnen van onze bomen in het boek De Boomgrens van Ben Rawlence. Voor het tegenwicht kijk ik naar de documentaire Lenteland. Ik zie een groep enthousiaste mensen op een boerderij waar de regie van de landbouw aan de insecten, de planten en de aarde wordt teruggegeven. Deze mensen geloven in wat ze doen. Ze stralen van energie en geluk.
Ik kijk naar de tekening die ik gisterenavond maakte. Wat zie ik? Een wereld die instort of een bouwen aan een nieuw evenwicht?
Geef een reactie