Twee weken geleden ben ik begonnen deze puzzel te leren kennen. GET TO KNOW ME, staat in de doos geschreven. En: I was painted in Dehradun, North India. Each one of my 650 strokes are painted using only fingers to create my design. De ene na de andere verfstreek ontstaat onder mijn vingers en de puzzelplaat vult zich langzaam.
Soms ben ik een tijd lang op zoek naar een bepaald stukje, ga daar tegen beter weten in nog een tijdje mee door, ook als ik gefrustreerd raak. En dan weer vallen mijn oog en/of hand schijnbaar toevallig op precies dat ene stukje. Meestal blijft het daar niet bij en leg ik met het grootste gemak nog twee of drie stukjes op hun plaats. Dit fenomeen maakt mij nieuwsgierig. Het is alsof de puzzelaar in mij gestuurd wordt door iets waar ik geen vat op heb. Dat het vinden van de juiste stukjes niet zozeer afhangt van de mate waarin ik mijn best doe maar van iets buiten mijn inspanning om. Eigenlijk gaat het beter als ik de controle loslaat en me overgeef. Als ik wakker en alert ben, vertrouwend op dat wat zich ontvouwen zal, vallen de stukjes als vanzelf op hun plek. Zo wil ik puzzelen.
Mooi! En ik herken het…
Dat “puzzelen “is ontspannend en soms frustrerend, is mijn ervaring maar ik doe ook graag een puzzel maar dan n woordpuzzel, een Philippine heeft mijn voorkeur.
Ik word er rustig van en geconcentreerd op de letters.
Als ik dat te weinig doe mis ik het beslist .
Het is zoals het leven zelf , rustig en soms onrustig.