Ik zit op een bank aan het Tjeukemeer en kijk. Het water is druk in de weer. Ruitige vormpjes krioelen over en langs elkaar heen, in een spel met zon en wind. Het wekt de indruk onderweg te zijn, haast te hebben om ergens aan te komen. Hoe anders is het onder de oppervlakte. Daar beweegt het water in harmonie met bodem, plant en dier. Daar is ze thuis en hoeft nergens heen.
Ik wil zijn als het meer. Een diep en rustig ònderwater met een gezond ecosysteem dat mij een stevige basis geeft, waarop mijn bòvenwater vrijelijk kan meebewegen met wat zich aandient. Ik hoef niet bang te zijn om mijn eigenheid te verliezen. Of ik nu spiegelglad in verstilling ga, in samenspel met licht en duister. Of ik nu levendig twinkel en dans of woeste schuimkoppen laat zien, daaronder zal ik mijn vertrouwde zelf zijn.
Mooi gemijmer 🙂
Lieve Justine,
Een fijne geruststellende mijmering! Je herinnert me er aan hoe ik aan de oppervlakte mee gesleurd kan worden door de waan van de dag. En je herinnert me er aan dat ik dan onwetend toch tegelijk ook deel ben van de wetende diepe stroom in mij. Het is aan mij steeds weer om af te stemmen…..
Dank je!
Misschien speelt zich onder water meer af dan er boven.
Dankjewel , Justine , altijd verrassend hoe jouw gedachten zich vormen
Wat een prachtige column. Mooi beeld heb je geschetst. Dank je wel voor het delen.
Mooi. En heel herkenbaar. Hoe de invloeden van de buitenwereld ons ook kunnen roeren en beroeren, we blijven binnenin altijd wie we zijn.
De diepzee in ons is ondoorgrondelijk rijk.
Dank je wel, Justine.
x
Mooi gezegd, Justine!
Deze vergelijking gebruik ik regelmatig aan het eind van een yogales!