Nou dacht ik dat ik een behoorlijke hoeveelheid bewustzijn had ontwikkeld op wat er in degene met wie ik ben en in mijzelf omgaat. De motivatie om deze vaardigheid onder de knie te krijgen, zit in mijn behoefte aan harmonie die met kop en schotels boven mijn andere behoeften uitsteekt. En toch word ik zo nu en dan overrompeld door iets wat ik niet had zien aankomen. Een sneer of een verbale waterval waarop mijn eerste reactie één van verlammende angst is, gevolgd door een waar-heb-ik-dit-aan-te-danken want ik-deed-toch-niks.
Als ik van de schrik bekomen ben, is het tijd voor zelfreflectie. Dat de ander getriggerd werd door deze of gene (eigen)aardigheid van mij is duidelijk. Wat kan dat geweest zijn? Kan ik hier iets van leren? Kan en wil ik rekening houden met de pijnpunten van de ander om een volgende explosieve reactie te voorkomen? Hoe doe ik dat zonder mezelf teveel op te rekken of zelfs tekort te doen?
Ik neem deze vragen mee de nacht in, er gaan flarden door mijn hoofd van wat ik zou kunnen zeggen, ik schrijf dingen op, ik praat erover met mijn dierbaren. En dan schrijf ik een appje of e-mail, of ik ga persoonlijk in gesprek. Soms doe ik dit niet en houd het bij mezelf. Waar het mij om gaat is het herstellen van de harmonie.
Hoi Justine!
Al lezend kwam de gedachte bij me op dat liefde, (ook zelfliefde), alles wat er niet aan gelijk is, naar buiten stuwt..
Geen verzet (zeg ik tegen mezelf), laat deze rimpel in de harmonie Liefde worden.
Wat een mooie aanvulling Marijke. Dankjewel.
In een verre nacht, vol waanzin en diep verdriet, hoorde ik ooit een duidelijke stem: “Niet proberen te begrijpen, gewoon aanvaarden.”
De nacht bleek dus naast waanzin, vooral veel genade in te houden.
Het werd mijn motto. En het geldt voor alles in mijn leven. Ook voor explosieve reacties van mijn naaste of van mezelf. Ze zijn niets meer dan de tijdelijke afwezigheid van harmonie en kondigen een nieuwe, verdiepende harmonie aan. Zoals de nacht het zwartst is, net voor de nieuwe dag begint.
Een herkenbare “ mijmering “!
Ook ik ben niet altijd in harmonie en dan is aanvaarden een opgave omdat de chaos groter is.
Dit heeft tijd en geduld nodig .
De beperktheid van de ander strookt dan niet met de beperktheid van jezelf .
Vertrouwen komt voort uit hoop op “inzicht” en dat kan soms even duren ……