sprokkelen

Het thema van onze bezinningsavond is sprokkelen. Eens kijken wat ik bij elkaar kan sprokkelen. Ik stap bij mezelf naar binnen zoals ik een bos in kan lopen en kijk om me heen. Ik kom oude, bijna vergane herinneringen tegen, wat achteloos achtergelaten rommel, verloren schatten en beloften van nieuw leven. Ik verbaas me over de veelheid van wat ik ongemerkt verzameld heb.

Sprokkelen is een vrij ongerichte bezigheid. Zodra ik me openstel voor wat er om me heen is, gebeurt het al. Ik ben als het ware op zoek maar ik weet niet waarnaar. En ik sprokkel wat af in mijn leven. Mensen, ervaringen, spullen, en gedachten en inzichten niet te vergeten. Wat heb ik een boel gelezen, geleerd in opleidingen en in ontmoetingen en relaties met mensen. Dit alles te samen heeft mij gevormd tot wie ik ben.

De vergelijking met het bos is zo gek nog niet. Sommige ervaringen zijn vergaan, in lucht opgelost, andere zijn omgevormd tot vruchtbare aarde. Sommige bomen zijn tot in de hemel gegroeid en een baken geworden. In een gezond bos is altijd beweging, worden dingen losgelaten en komt er ruimte voor iets nieuws.

In het boek Een zinvol Leven van Fokke Obbema schrijft hij over de zin van het schrijven van je levensverhaal. Dan lees ik: ‘Telkens vlieg ik zoekend over hetzelfde bos. Afhankelijk van de route ziet dat er voortdurend net even anders uit.’ Dus een gezond bos, ofwel gezond leven, is niet alleen altijd in beweging, ook hoe we ernaar kijken en welk verhaal we erover willen vertellen, verandert steeds.

Daarom kom ik graag los van de poging een consistent verhaal te vertellen over wie ik ben en over hoe dat zo gekomen is. Fokke schrijft: ‘Het levensverhaal brengt je per definitie in het verleden terug en schetst een specifieke toekomst die met dat verhaal coherent is. Het kan bevrijdend zijn je af te vragen wat je in het hier en nu voelt en wilt. Dan kun je jezelf toestaan antwoorden te geven die van je levensverhaal afwijken.’

Dus al sprokkelend kan ik mijn levensverhaal voortdurend bijstellen, in het hier en nu.