spelen

Als ik denk aan spelen, denk ik aan ongedwongen plezier maken. Niet gericht op een resultaat maar vrij en geheel aanwezig in dit moment. Je zou haast denken dat spelen iets willekeurigs heeft, dat we zomaar wat doen. Dat is niet wat bij me opkomt als ik mijn kleindochter van drie zie spelen. Ik zie de focus waarmee ze opgaat in wat ze doet. Heel serieus telt ze de in het park gevonden hazelnoten uit in mijn hand. Vervolgens strooit zij ze een voor een uit in de tuin om ze daarna weer te gaan zoeken – keer op keer. Het lijkt of haar spel een doel heeft, een doel dat zij niet kent.

Als ik aan een spekstenen beeldje werk, doe ik dat ogenschijnlijk zonder doel … ik weet niet wat het worden gaat. Mijn ogen en handen spelen met de vorm en langzaam ontstaat er iets. Misschien is spelen ruimte maken voor ‘iets’. Niet te veel sturen, niet teveel mee bemoeien, zodat ‘het’ zich kan openbaren. Spelen heeft wel iets van een ontdekkingsreis. Net als het leven eigenlijk. Soms is het spannend, en soms verrassend. Het vraagt vertrouwen om je eraan te kunnen overgeven.