beukennootjes

Toen in het voorjaar mijn oog eenmaal gevallen was op de jonge spruiten van een beukenboom, zag ik die overal waar beukenbomen stonden. Enthousiast liet ik ze zien aan mijn kleinkinderen. Ik vertelde dat de beukennootjes een nestje gemaakt hadden in de aarde en dat er, door de zon en de regen en het eten dat zij in de grond vonden, uit deze kleine plantjes grote beukenbomen konden groeien. Wij waren beiden onder de indruk van dit mogelijke wonder.  

Van de week werd mijn aandacht opnieuw getrokken naar de grond onder de beukenbomen. En wat zag ik? De plantjes waren nog altijd niet hoger dan de twee keer twee blaadjes van het begin. Het frisse blad was dof geworden en aangevreten door beestjes. Ik begrijp dat de grote bomen het moeilijk hebben en het weinige water dat in de bodem zit zelf nodig hebben. Toch was ik een beetje teleurgesteld. Wat is de zin van het opkomen van iets nieuws, zoals bomen en ideeën en voornemens, als het gros ervan wegkwijnt?

Ik keek om me heen en zag iets verderop een jonge loot van een halve meter hoog. Naast een oude beuk stond een boom van een jaar of tien flink zijn best te doen. Ik denk weer aan al die beukennootjes die een poging waagden zonder te weten of hun inspanning iets zou opleveren. Met diezelfde onbevangenheid kun je je blijven inzetten voor vruchtbare veranderingen in jezelf en je omgeving, ook al zal maar zelden iets van wat je bedenkt tot wasdom komen.