heilig

Kerktorens zijn markante blikvangers in het landschap, zeker als dat land vlak en weids is. Ze zijn ook een oriëntatiepunt als we ze zien vanaf het water. Zeilend op het IJsselmeer weten we ongeveer waar we zijn omdat we de stompe toren van Workum en de karakteristieke kerktoren van Hindeloopen herkennen. Terwijl ik mijn blik over de kust en het water laat gaan, is het even of ik nog een kerktoren zie … oh nee, het is een zeilboot.

Het is niet eens zo gek om een zeilschip voor een kerk aan te zien. Beiden reiken met hun spitse top naar de hemel. En een kerk heeft ook een ruimte waarin haar bezoekers zich in alle rust kunnen bezinnen. Die ruimte wordt ook wel schip genoemd.

Ik zie nog een overeenkomst. Voor veel mensen is hun schip een veilig toevluchtsoord. Veel tijd, geld en aandacht gaan naar hun tempel. Het zijn vooral mannen die in de winter uren en dagen in de botenhal of haven doorbrengen, even weg van huis en werk, los van alle besognes.

Voor mij is onze zeilboot ‘de vrije vogel’ een heiligdom in die zin dat het voor een paar weken ons wereldje op de twintig vierkante meter is. Deze ouwe bak met zijn butsen en gebreken past bij ons met onze butsen en gebreken. Wij doen het nog, en zij doet het nog (ze passeert met gemak grotere zeilschepen), dankzij onze aandacht, met beleid en liefde. Het water draagt ons, de wind brengt ons daar waar het leven is.