afhankelijkheid

Als kind zijn we afhankelijk van grote mensen voor voedsel, aandacht, verzorging, warmte … voor alles dat we nodig hebben om te leven en te gedijen. Naarmate we opgroeien en voor onszelf leren zorgen, worden we minder afhankelijk. In een overmoedige bui kunnen we zelfs denken dat we onafhankelijk zijn, dat we niemand nodig hebben. Dat is een illusie, toch? We zijn verbonden met alles en iedereen. Ik probeer me vaak voor te stellen hoe dat is, dat alles energie is en dat we allemaal uit diezelfde energie bestaan.

Toch wordt ons geleerd dat we ons zoveel mogelijk zelf moeten redden. We mogen niet zeuren en vooral niemand lastig vallen. Ik heb dat nooit zo goed begrepen. Als we ziek zijn, als we ons eenzaam voelen, als we een probleem hebben, is het dan de bedoeling om dat voor onszelf te houden en in ons eentje ellendig te zitten wezen totdat het over is?

Welk stemmetje weerhoudt ons ervan om te vragen om hulp of een luisterend oor? Is het een stemmetje dat zegt dat wij er niet zoveel toe doen, dat anderen wel geen tijd of zin zullen hebben om ons te helpen, dat we flink moeten zijn?

Kunnen we dat stemmetje ook iets anders laten zeggen? Dat, als we onze behoeften eens niet zelf kunnen vervullen, we anderen om hulp mogen vragen, omdat dat iets heel natuurlijks is. Dat we anderen een plezier doen door hen te benaderen omdat zij graag iets voor ons betekenen en willen dat het goed met ons gaat. Dat we niet slap of zwak zijn als we hulp vragen maar verstandig en realistisch.

Wat een verademing zou het zijn voor zowel helpers als hulpvragers als we alle mitsen en maren opzij zouden zetten en weer kunnen zijn als een kind dat zich de liefdevolle zorg door anderen onbezorgd laat welgevallen.