LEED VERDRAGEN
In een bruin café in IJlst (Fr.) hangt een spreuk aan de wand: ‘Andermans leed is
gemakkelijker te verdragen’. Terwijl ik mijn koffie drink, vraag ik me af of dat wel altijd zo is.
Ik kan me inleven in het leed van mensen die ik niet ken. Als ik erover lees of wanneer er
over gesproken wordt. Maar het leven gaat door en de zwaarte blijft niet hangen op de
voorgrond. Bij mensen die ik wel ken, wordt het anders. Als het een goede vriend of vriendin
betreft, voel ik mij bedrukt, moet ik steeds aan die persoon denken. Ik doe wat ik kan om het
leed te verlichten.
Als het om een kind of partner gaat, wordt het ingewikkelder. Ik denk dat het verdragen van
degene die lijdt een ander soort verdragen is dan dat van degene die ernaast staat. Als ik
lijd, ben ik er zelf bij. Ik voel mijn lichaam, mijn emoties. Ik heb mijn gedachten, mijn zorgen.
Misschien kan ik de ellende gelaten over me heen laten komen. Misschien raak ik in paniek,
of ben ik moedeloos. Maar ik ben er zelf bij. Ik weet wat er te verdragen valt.
Is degene die lijdt iemand in mijn naaste omgeving, dan weet ik nooit precies hoe dat voor
die persoon is. Ik ben geneigd dat te gaan invullen, en het misschien wel groter te maken
dan het is. Ik ben bezorgd en voel me machteloos, want ik houd van deze mens en wil dat hij
gezond en gelukkig is. Kan ik dat machteloze gevoel verdragen? Kan ik erop vertrouwen dat
de ander zijn leed aankan?
Ik ben een paar keer in mijn leven ernstig ziek geweest. Ik had altijd de kracht om het te
doorstaan. Op de een of andere manier wist ik alle ellende en onzekerheid te verdragen en
beter te worden. Ik denk dat het voor mijn naasten wel eens moeilijker is geweest om te zien
wat ik moest doorstaan dan voor mezelf.
Mooi geschreven! Groetjes, ook aan Driek van Irma
Lieve Justine ,
Wat heb je me weer getroffen met je mijmering over “ leed”.
Uiteraard is t zo dat je nooit kunt voelen of ervaren als de ander, maar inleven van leed is al heel wat …..
De wetenschap dat er mensen zijn , die aan me denken en van me houden is een troost.
Die troost geeft kracht naast t gegeven, dat je jezelf genoeg moet kunnen zijn.
Dank lieve Justine voor je mooie en openhartige mijmering,
Ook ik kan worstelen met het leed van anderen, met name leed van dierbaren, ik zou het over willen nemen. Op zo’n moment ben ik dan even de andere kant van pijn en verdriet vergeten, want als ik terugkijk in mijn leven naar de momenten van diepe pijn, zowel fysiek als emotioneel, zijn dat juist de momenten geweest die voor meer inzicht en wijsheid hebben gezorgd. Als ik me dat dan weer realiseer buig ik m’n hoofd, ik ben bereikbaar, z.n aanwezig en stuur de ander licht met de wens het zelfhelend vermogen te versterken.
Ik voel me verbonden, bevrijd van onvermogen en vertrouw weer op de innerlijke kracht van de ander.
Dierbaar omhelsd, Iet