Leven betekent groeien en veranderen. Ik hou van veranderen. Ik loop niet altijd hetzelfde rondje door het park. Als ik oefeningen doe, zet ik ze steeds in een andere volgorde. Anders wordt het zo saai.
En ik hou van verrassingen. Ik rommel in ieder biebkastje dat ik tegenkom op zoek naar boeken waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze ooit zou lezen; en ik kom juweeltjes tegen, zoals De Boekenapotheek aan de Seine over een boekenboot waarvan de eigenaar precies weet welk boek zijn klanten nodig hebben voor hun zielenheil.
Ik ben ook behept met de tegenhanger van me laten verrassen en dat is voorspelbaarheid. Er zit een bang meisje in mij dat houvast zoekt en wil weten waar ze aan toe is. Als ik op de achterflap van een boek lees dat het gaat over een jongetje dat wil vliegen en op bladzijde 80 heeft dat jongetje daar nog steeds niets van laten merken, word ik boos. Ik kan er heel slecht tegen als niet gebeurt wat mij is ‘toegezegd’. Dan word ik onrustig, opstandig.
Mijn verlangen naar voorspelbaarheid gaat verder. Ik wil weten wanneer corona wereldwijd beheersbaar zal zijn, of mijn kleinkinderen gezond opgroeien. En nu ik toch bezig ben, of het speelpakje dat ik aan het breien ben voor mijn kleindochter zal passen als het af is. Wat zou het leven eenvoudig zijn als dit soort dingen gewoon helder waren.
Ik realiseer me dat ik, door bezig te zijn met te willen weten wat niet te weten valt, mezelf de rust ontneem die ik nodig heb om me onbevangen te laten verrassen in het moment. Ik ben begonnen me te oefenen in het liefdevol waarnemen van mijn onrust en er innerlijk vrij van te worden. En dan ook maar meteen vrij van eenzaamheid, doemdenken, perfectionisme en andere ellende. ‘Vrij van alles’ zoals de stoïcijn Epictetus het omschrijft.
Geef een reactie