bescheiden

Ik zit op de grond op het tuinpad tussen onze tuin en die van de buren. Dat lijkt misschien een vreemde plek om te gaan zitten maar ik ben daar omdat ik het onkruid langs de heg wil verwijderen. Bij de buren komt een groepje jongelui op bezoek. Ze struikelen bijna over me en toch lijken ze zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Ik word letterlijk niet gezien.

Ik ben niet zo gewend aan deze positie en grijp de kans aan me te verplaatsen in al die mensen die zonder gezien te worden en zonder waardering dag in dag uit hun werk doen. Schoonmakers in openbare ruimtes bijvoorbeeld. Hoe zou ik me voelen als ik een van hen was? Als ik mijn gevoel van eigenwaarde zou laten afhangen van de reacties van anderen, zou ik me onzeker, opstandig en verbitterd voelen. Als ik genoeg aan mezelf zou hebben, zou ik meditatief mijn werk doen en blij zijn dat ik op deze manier rustig mijn geld kon verdienen.

Door dit kleine voorval op het tuinpad besef ik dat het prettig kan zijn om niet gezien te worden, om me bescheiden op de achtergrond te houden. Dit besef kwam mij een paar dagen later goed van pas. Ik las een artikel over opvoeden waarin een alinea uit mijn boek ‘Opgroeien in Vertrouwen’ letterlijk was overgenomen. Mijn naam werd niet vermeld. Mijn behoefte aan erkenning roerde zich en ik was verontwaardigd. Toen bedacht ik dat het feit dat ik geciteerd werd ook een vorm van erkenning was. En dat het niet om mij gaat maar om de ideeën die ik verkondig en zo graag verspreid zie. Mijn verontwaardiging had plaats gemaakt voor evenwicht en rust. Nooit geweten dat bescheidenheid zo weldadig kan zijn.