als een rots

Uit een brok ruwe steen heb ik een beeld gemaakt. Uit een grote bak stenen had ik deze gekozen. Het was niet zozeer kiezen. Het was meer het voelen van een aantrekkingskracht, als een uitnodiging.

Thuis leg ik de steen op mijn werktafel. Eerst maar gewoon kijken. Welke contouren zie ik, wat wil het stavlak worden? Ik voel het gewicht in mijn handen. Met grof schuurpapier beroer ik het hele oppervlak om vertrouwd te raken met de vorm. Ik heb geen idee wat er uit de steen tevoorschijn zal komen. Ik begin maar gewoon.

Ik kan niet anders dan de steen volgen. Iedere oneffenheid maak ik glad en soms moet ik daarvoor diep gaan. Ik zou wel ergens wat willen ophogen of aanplakken, zoals dat kan bij een beeld van klei. Maar de steen is hard en duidelijk. Dit is wat het is en daar heb je het mee te doen. Een mooie les in nederigheid en volgzaamheid.

En dan volgt een samenspel. Ik volg een lijn, maak hem scherp of zacht. Voortdurend blijf ik kijken en keuzes maken. Langzaam zie ik wat het worden gaat. De vorm blijft abstract of gaat ergens op lijken, zoals bij deze vogel. Ik blijf de beperkingen van de steen tegenkomen. Ik kan de kop geen kleine draai geven en het is onmogelijk om beide flanken op elkaar te laten lijken.

Pas als alles klopt, is het beeld af. Daar staat die dan, het resultaat van een intens traject, als een rots. Iedere steen die ik bewerk houdt mij opnieuw een spiegel voor. In het eindresultaat herken ik iets van mezelf. Ik heb kracht geput uit ons samenspel en voel me sterk, als een rots.