Als ik door het bos wandel en zie dat er weer een stel grote dikke bomen zijn omgehaald, denk ik aan al het hout dat verstookt wordt in de biomassa industrie. Ik voel me somber en bezorgd over onze toekomst.
Van de week fietste ik door de uiterwaarden langs de Rijn. Het was doorzetten want er stond een flinke wind. Net toen ik het bijna opgaf om op een bankje aan de kant van de weg te gaan zitten, zag ik iets waar ik een enorme energie boost van kreeg. Op het erf van een boomkwekerij lagen honderden bomen met ingepakte kluiten te wachten op een plekje in de aarde, ergens in Nederland. En er stonden nog eens duizenden bomen op het land. Ik dacht aan alle CO2 die deze bomen zouden gaan omzetten in zuurstof en aan alle mensen die zouden gaan genieten van de schoonheid en de schaduw van deze bomen.
Deze gedachte gaf mij hoop. Misschien komt het allemaal toch nog goed met ons. Ik voelde me licht en blij. Wat een kracht heeft zo’n gedachte.
Ik kom wel eens mensen tegen die de hoop hebben opgegeven. Zij zijn verbitterd geworden. Ik denk dat juist enige vorm van hoop hen uit die verbittering zou kunnen trekken. Hoop gaat gepaard met verlangen, met creatief denken. Het prikkelt de fantasie. Zonder hoop zou ik de moed en het doorzettingsvermogen niet hebben om mijn dromen waar te maken. Zou ik anderen niet kunnen aanmoedigen om het leven uit te houden op momenten dat het moeilijk is.
Ik stel me een Mol’s Hoop voor waardoor ik me vanuit mijn donkere gedachten naar boven wroet. Ik ga daar dan bovenop zitten om in alle rust te hopen. Ik hoop dat de coronacrisis een positieve impuls geeft aan een duurzamere samenleving, aan de uitbreiding van de natuur en van de mogelijkheden daarvan te genieten. Ik hoop dat we leren tevreden te zijn met een eenvoudiger leven, met meer tijd voor onszelf en onze naasten. Ik hoop dat ik in de tijd die mij nog gegund is, volop mag blijven genieten van de liefde met mijn lief, mijn kinderen en kleinkinderen. Ik hoop dat ik tot aan mijn dood zal kunnen blijven bijdragen aan het welzijn en welvoelen van anderen.
En? Wat hoop jij?
zeer mooi verhaal, ik hoop dat de coronacrisis snel mag wegwaaien
En dat moeder aarde en het klimaatbeleid ook in orde komt, dat de mensen eindelijk gaan inzien, dat ze met minder ook gelukkig kunnen zijn
“Moed verloren, al verloren” was mijn moeder haar lijfspreuk. Ik zeg het haar na, iedere dag weer.
Zonet een fraaie, scherpe, maar weinig hoopvolle beschrijving gelezen van de pleitzittingen voor de Klimaatzaak in België, van de hand van David Van Reybrouck. En bedacht dat we het zélf zullen moeten doen: met alle Licht en Liefde die we in ons hebben. En het volgende moment open ik Mijn Mijmeringen van Justine. Over Hoop.
Hoe Hoopvol zijn de synchroniciteiten die ons de weg wijzen?! Dank!
Ik hoop dat we ons blijven herinneren dat alles van waarde kwetsbaar is….
En onze liefde en wijsheid nodig heeft. Omdat alles er toe doet, niet meer en niet minder.
Liefdevolle ogen, warme heldere gedachten en handen die daar naar handelen.
En dat daarin onze rijkdom ligt die onuitputtelijk gedeeld kan worden.
En wij ons blijven herinneren dat we alleen kunnen bestaan omdat we onderdeel zijn van deze prachtige schepping.
En alles er toe doet
en alles er toe doet……
Mooi en gevoelig geschreven.zelf krijg ik veel energie van vrienden en familie.
Hoop is belangrijk.zonder hoop is geen leven…
Dank Justine voor dit hoopvolle verhaal.
De zorg voor de toekomst delen we met elkaar.
Wat een geluk dat de zon weer schijnt , de bloemen ontluiken en de merel weer fluit.
Het zit hem in t kleine!
Hoop is het anker tot overleven!
Ja, die mijmeringen over hoop op je Mols’ hoop, vinden veel weerklank in mij, evenals de reacties van anderen daarop, ook dat we het zelf en samen zullen moeten doen, dat het helpt als iedereen, die zich betrokken voelt, zich laat zien en horen.
En dit delen van waar wij op hopen en het voeden van onze visie en onze dromen/beleving van een houdbare toekomst, zullen onze hoop en kracht doen toenemen, hoop ik!