als het ijs smelt

Het leven loopt voor velen op dit moment anders dan verwacht. Door de aanhoudende onzekerheid zijn we kwetsbaar. Voortdurend hoor ik dat mensen willen weten waar ze aan toe zijn. Er wordt een beroep gedaan op ons uithoudingsvermogen en geduld. Omdat we niet gewend zijn om niet te weten hoe ons leven er volgende week of volgende maand uit zal zien, worden we stelliger in onze opvattingen over wat waar is en wat er gedaan moet worden. Iedereen lijkt te weten hoe de corona pandemie bedwongen kan worden. Sommigen zeggen dat de pandemie ons is aangepraat en dat die helemaal niet bestaat. Dit kan leiden tot verharding van standpunten en levert spanning en onbegrip op, ook binnen families en vriendenkringen. Hoe gaan we daarmee om? Kunnen we voorkomen dat we tegenover elkaar komen te staan, juist nu we elkaars morele steun en emotionele nabijheid zo nodig hebben?

In een gesprek in de family-app schrijft mijn lief:

Vanuit alle opvattingen, meningen en kritieken, die voorbij komen, voed ik mijn (al aanwezige) basis van opvattingen en meningen … en ik doe er mijn voordeel mee, zonder dat ik in een dogmatische opvatting wil vervallen … ik geloof niet in één vaste weg … tussen al die verschillende wegen vind ik mijn eigen weg en ook die ligt niet vast .. zonder één expliciete keuze voor het één noch voor het ander … overal lijkt wel wat in te zitten … ik neem er wat van mee of laat het los … haal uit al die opvattingen en meningen datgene wat past bij mij, zonder dat ik daarmee in conflict hoop te raken met de mensen en de wereld (maatschappij) om mij heen … er ontstaat een latent evenwicht, ook op gebied van voeding, van fysiek actief zijn, van bewegen en meebewegen, van actief of pro-actief naar soms laissez-faire, van uitgesproken naar minder uitgesproken, van loslaten naar aangaan, van meer mildheid en minder verontwaardiging, van meer begrip en minder onbegrip, van jezelf niet overvragen noch een ander …

Als ik dit lees, denk ik aan de foto van lappen ijs aan de waslijn van prikkeldraad, die ik  maakte in de uiterwaarden van de Rijn. Als kwetsbare opvattingen hangen de stukken naast elkaar in het zonlicht. Ze wiebelen heen en weer in de wind. En als het warmer wordt, lossen ze langzaam op.