bijzonder

Tijdens een wandeling door bos en veld gaan mijn lief en ik op een bankje zitten. Ik geniet van de rust, van het opgaan in de natuur. Ver weg zien we een vos het veld oversteken. Dichtbij zien we de klaver die onder onze voeten groeit. We buigen ons voorover en gaan gewoontegetrouw op zoek naar een klavertje vier. Want een klavertje vier brengt geluk, zeggen ze.

Waar komt deze gedachte eigenlijk vandaan? Ik zoek het op. Bij Wikipedia lees ik dat door de zeldzaamheid en door de vorm, die doet denken aan een kruis, het vinden of het krijgen van een ‘klavertjevier’ sinds de middeleeuwen wordt beschouwd als een geluksbrenger. Er is een inschatting gemaakt dat slechts tussen 0,01 % en 0,1 % van alle klavertjes vier blaadjes hebben.

Ik denk aan al die keren dat het kind in mij driftig zocht naar een vierbladig klavertje en voel weer de teleurstelling als ik die niet vond. Het geluk was mij niet gegund. Al die klavertjes drie maakten mij niet bijzonder. Ik zou pas bijzonder zijn als ik een klavertjevier zou vinden en dat gebeurde niet.

Nu ik zo naar het gekrioel van groene blaadjes kijk, realiseer ik me opeens dat ik, als ik meer waarde hecht aan een klavertje met vier blaadjes, al die prachtige drie-eenheidjes voor mijn neus afwijs als minderwaardig. Dat is wat er gebeurt als we vergelijken, op zoek naar groter en mooier en interessanter. En ongemerkt nemen we onszelf mee in het vergelijken. We zijn pas bijzonder als we iets hebben of zijn dat bijna niemand heeft of is.

Ik ben nieuwsgierig wat er zal gebeuren als ik het zoeken naar een klavertjevier loslaat. Ik ontdek dat, wat ik dan zie, gewoon een heleboel klaverblaadjes zijn. Ik geniet. Zij hoeven niet te presteren, ik hoef niet te presteren. We mogen er gewoon zijn.