• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar

Mijn Mijmeringen

De mijmeringen van Justine Mol

  • Home
  • Mijmeringen
  • Boeken
  • Schrijfster
  • Contact

bijzonder

9 oktober 2020

Tijdens een wandeling door bos en veld gaan mijn lief en ik op een bankje zitten. Ik geniet van de rust, van het opgaan in de natuur. Ver weg zien we een vos het veld oversteken. Dichtbij zien we de klaver die onder onze voeten groeit. We buigen ons voorover en gaan gewoontegetrouw op zoek naar een klavertje vier. Want een klavertje vier brengt geluk, zeggen ze.

Waar komt deze gedachte eigenlijk vandaan? Ik zoek het op. Bij Wikipedia lees ik dat door de zeldzaamheid en door de vorm, die doet denken aan een kruis, het vinden of het krijgen van een ‘klavertjevier’ sinds de middeleeuwen wordt beschouwd als een geluksbrenger. Er is een inschatting gemaakt dat slechts tussen 0,01 % en 0,1 % van alle klavertjes vier blaadjes hebben.

Ik denk aan al die keren dat het kind in mij driftig zocht naar een vierbladig klavertje en voel weer de teleurstelling als ik die niet vond. Het geluk was mij niet gegund. Al die klavertjes drie maakten mij niet bijzonder. Ik zou pas bijzonder zijn als ik een klavertjevier zou vinden en dat gebeurde niet.

Nu ik zo naar het gekrioel van groene blaadjes kijk, realiseer ik me opeens dat ik, als ik meer waarde hecht aan een klavertje met vier blaadjes, al die prachtige drie-eenheidjes voor mijn neus afwijs als minderwaardig. Dat is wat er gebeurt als we vergelijken, op zoek naar groter en mooier en interessanter. En ongemerkt nemen we onszelf mee in het vergelijken. We zijn pas bijzonder als we iets hebben of zijn dat bijna niemand heeft of is.

Ik ben nieuwsgierig wat er zal gebeuren als ik het zoeken naar een klavertjevier loslaat. Ik ontdek dat, wat ik dan zie, gewoon een heleboel klaverblaadjes zijn. Ik geniet. Zij hoeven niet te presteren, ik hoef niet te presteren. We mogen er gewoon zijn.  

Lees Interacties

Reacties

  1. Ine Castelijns zegt

    9 oktober 2020 om 13:57

    Dag Justine,

    Dank voor je nieuwe mijmering!
    Heel bijzonder, dat je t alledaagse zo weet te verheffen tot”bijzonder” en zo is t ook!
    Er is zoveel moois te zien in de natuur en dat is al bijzonder genoeg!
    Goed weekend en warme groet
    Ine Castelijns

    Beantwoorden
  2. noud zegt

    9 oktober 2020 om 15:00

    Ik voel me. als klavertje drie best miskend. Waarom zou ik drie ipv twee benen moeten hebben? Eigenlijk heb ik best wel iets eigens. Maar je moet dat wel kunnen of willen zien. Fijn als je daar nieuwsgierig naar bent. Dank je wel!

    Beantwoorden
    • Justine Mol zegt

      12 oktober 2020 om 10:26

      Ja hè, we hebben allemaal iets eigens of unieks, dus jij ook Noud. Als we kunnen zien dat iedereen een uniek geluid heeft (zoals Flora in haar reactie schrijft) dan is niemand bijzonderder dan een ander. Ik merk dat ik met dit inzicht mijn aandacht meer gelijkelijk verdeel en dat ik niet buiten proporties meer aandacht geef aan zogenaamd heel bijzondere mensen waardoor zogenaamd minder bijzondere mensen aandacht tekort dreigen te komen. Lieve groet, Justine

      Beantwoorden
  3. Flora zegt

    11 oktober 2020 om 13:48

    Lieve Justine
    Helemaal mee eens. Gelukkig hebben we allemaal ons eigen unieke geluid in het grote muziekstuk van het leven.

    Beantwoorden
  4. marjo zegt

    13 oktober 2020 om 07:37

    hoi Justine altijd fijn om weer een mooi stukje van jou te lezen en ook vaak herkenbaar! bedankt!! liefs Marjo

    Beantwoorden

Geef een antwoord Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Primaire Sidebar

Justine Mol

Abonneren op nieuwe mijmeringen

Laat je e-mailadres achter en ontvang de nieuwste mijmering in je mailbox
Loading

Recentste mijmeringen

versmelten

overweldigend

licht

een kleur van plezier

niet meer zoeken

Justine Mol - Voorbij schuld en onschuld

Bekijk boek

Copyright © 2023 Justine Mol · Website door Webkompaan