In de periode van de 12 Heilige Nachten tussen Kerst en Driekoningen maakte ik 12 tekeningen, voor iedere maand van 2020 één. Dit doe ik al jaren en met enige regelmaat blijk ik achteraf een verband te kunnen leggen tussen wat ik getekend heb en wat er in die maand gebeurt, met mij of in de wereld. Ook nu weer kijk ik met verbazing naar mijn derde tekening, die voor de maand maart dus.
Ik wandel in een droom – dat was de titel die ik er toen aan gaf. En het leven met corona in ons midden is zo anders, zo onwerkelijk dat het veel weg heeft van een droom. Iedere dag ga ik een eind wandelen in het bos; langs velden en wegen waar bijna niemand te bekennen is. Ik verheug me over de creativiteit waarmee we voortleven en er het beste van maken.
Tegelijkertijd ervaar ik ook verdriet als ik zie hoe hartverscheurend eenzaam patiënten op de intensive care vechten voor hun leven, en sterven. Mijn tekening is een ode aan al degenen die alles moesten achterlaten en alleen verder gaan.
Mijn visie: ze gaan niet alleen verder hoor, Justine
Voor ons allen is er veel begeleiding na de dood en niemand overlijdt wiens ziel daar niet voor gekozen heeft.
liefs,
Elisabeth
dank je voor je aanvulling, elisabeth.
het nodigt me uit preciezer te zijn. de tekening past voor mij bij het moment waarop mensen, verstoken van alle fysieke steun en aanwezigheid van geliefden, overgaan. je zou er een tweede tekening bij kunnen denken, waarop ze hartelijk worden ontvangen.
misschien is dat hoe het gaat. ik weet het niet. het maken van een voorstelling helpt mij om de gedachte dat mensen in eenzaamheid sterven te kunnen verdragen.