twaalf heilige nachten

Al jaren doe ik in de periode van de twaalf heilige nachten, tussen Kerst en Driekoningen, iedere dag iets kunstzinnigs rondom een thema. In deze donkere tijd zouden we dichterbij de geestelijke wereld zijn en bij de wijsheid van onze ziel. Tijdens onze slaap zijn we daar altijd al dichterbij maar nu zouden we wat we daar tegen komen gemakkelijker mee kunnen nemen in ons dag bewustzijn. Ik hou ervan in deze tijd naar binnen te gaan. Ik onthoud meer dromen dan anders en ik ben alert op de gedachte die me binnenvalt als ik nog half slaap en half wakker ben. Ik verbaas me vaak over de wijsheid van zo’n nachtvang.

Dit jaar heb ik het thema LUCHT gekozen. En ik ben er al aardig serieus mee bezig, met die lucht. Het is 26 december 2019 en ik word om een uur of zes wakker met inspiratie voor mijn eerste tekening. Hoe zou het zijn met gronden te beginnen en zo mijn luchtigheid een stevige basis te geven? Ik zie een boom voor me met haar billen stevig op de grond.

En dan begint het getob. Moet ik nu het licht aandoen om deze nachtvang op te schrijven? Het liefst wil ik erop vertrouwen dat ik het straks nog wel zal weten, maar ik weet uit ervaring dat ik zo’n heldere ingeving na een paar uur slaap meestal kwijt ben. Zonder een besluit te nemen, val ik in slaap. En zowaar, het beeld komt om kwart voor negen opnieuw op mijn netvlies. En bovendien komen er allerlei briljante zinnen over het proces waar ik in zit en het besluit daar een verhaal van te maken dat ik dan in mijn tekenblok kan plakken. Misschien worden het zelfs 12 teksten en 12 tekeningen. Mijn hoofd gaat met mijn thema aan de haal en weg is de luchtigheid. Want hoe hevel ik die heldere inzichten in mijn hoofd over naar mijn computer, terwijl ik nog moet opstaan en naar de wc moet en iets moet aantrekken. Zucht! En hier zit ik nu, een zwak aftreksel typend van mijn sublieme gedachten.

Het idee was dus meer lucht in mijn leven te blazen, als tegenwicht voor de zwaarte die ik voel bij het onvermogen van ons mensen om in wijsheid en vreugde te leven. Nou kan ik niet zoveel doen aan het onvermogen van andere mensen, maar ik kan wel met meer lichtheid kijken naar mijn eigen tobberij. Misschien leer ik wel luchtig tobben.

Als ik teruglees wat ik geschreven hebt, zie ik dat ik dat eigenlijk al geleerd heb. De lucht komt soms pas na het tobben maar hij is er altijd. Als ik van een afstandje naar mezelf kijk, zie ik een vrouw van 70 die haar dagen vult met zorgen, liefhebben, lezen, genieten, geven en ontvangen, creëren, zingen en ontmoeten, inspannen en ontspannen, leven en laten leven. Af en toe vliegt ze uit de bocht of struikelt ze over een hobbel. Ze heeft geleerd dat niet meer zo erg te vinden.